....να ανεχόμαστε αυτή την απίστευτη ασχήμια στους τοίχους του Σχολείου.... Τι κι αν είναι απ΄έξω; Τόσες βρισιές, τόσα σημάδια στα μάτια μας.... τόσο αναίσθητοι είμαστε; Τόσο φίλαθλοι; Τόσο πολύ συνηθίσαμε την ασκήμια; Τόσο, ώστε δε βλέπουμε το ορατό; Και το αόρατο που υπηρετούμε με τη ζωή μας, ποιό είναι ακριβώς; Και τι περιμένουμε από τα βλαστάρια μας; Τόση βία κι εμείς ολότελα ανήμποροι; Δεν ξέρω.... "Και οι ποιητές τι χρειάζονται στο μάταιο τούτο κόσμο;"
Θα μου πείτε, δεν είναι μόνο αυτό, χιλιάδες πράγματα γύρω μας προάγουν το αποδομημένο, το συγχισμένο, το κακό τελικά. Σωστά. Αλλά αυτό είναι κάτι που ΜΠΟΡΟΥΜΕ να διορθώσουμε. Δεν είναι νομοσχέδιο ούτε μνημόνιο....
Τετάρτη και Πέμπτη πρωί, όποιος και όποια θέλει ας έρθει να σβήσουμε ΜΑΖΙ τα σκουπίδια από τα πεζούλια του Σχολείου. Εκτός αν δε μοιράζεστε μαζί μου τη ντροπή που νιώθω και θέλω να πετάξω από πάνω μου, εκτός αν αποδεχτήκαμε την ταφόπλακα πάνω από την ομορφιά και τη διεκδίκηση της ποιότητας στην καθημερινότητά μας.
Η πρόεδρος του Συλλόγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η αλλαγή ΞΕΚΙΝΑ από εμάς