Έφυγε μια κορυφαία Δασκάλα...

ανάρτηση από τη Γραμματέα Ελένη Βαρουξή:

Η Μπίλη Βέμη, ποιήτρια και επίκουρος καθηγήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής  Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο γνωστικό αντικείμενο «Βυζαντινή Αρχαιολογία και Τέχνη με εφαρμογές στην Μουσειακή Εκπαίδευση». Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έλαβε δίπλωμα ξεναγού από την  Ανωτέρα Σχολή Ξεναγών του ΕΟΤ. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή της στο πανεπιστήμιο Paris I-Pantheon Sorbonne.  Το διδακτικό, ερευνητικό και συγγραφικό έργο της, στράφηκε  στους τομείς της αρχαίας και της βυζαντινής τέχνης και της διδακτικής της, της μουσειοπαιδαγωγικής, της αρχαιολογίας στην εκπαίδευση, του σχεδιασμού εκπαιδευτικού υλικού και εκπαιδευτικών δράσεων μουσείων και της αξιολόγησής τους, τη σχέση των εκπαιδευτικών με τα μουσεία και την πολιτισμική κληρονομιά.

Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Φυτά του ύπνου(2000), Το κουτί της γραφής(1999), Τοπίο που σε λένε ποίημα(1987).

Η απώλεια είναι μεγάλη για τους ανθρώπους που έχουν δραστηριοποιηθεί στους τομείς όπου κι εκείνη κινούνταν. Γενναιόδωρη Δασκάλα, άνοιγε όλες τις πόρτες για τους μαθητές της, με ανθρωπιά ξεχωριστή και σπάνια, ευαισθησία που παραδειγματίζει και αφοπλίζει, επιμονή για έργο καλό, συνέπεια και νεωτερικότητα χωρίς σύνδρομα και αντιπαλότητες. 

Μας άφησε νωρίς..... καλό της ταξίδι στο σύμπαν των Λόγων που μας δίδαξε ....στην ευγένεια της αιωνιότητας που εκπροσωπούσε....

ΓΡΑΦΗΣ ΠΕΙΡΑΤΑ... ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Μέσα στη νύχτα ώρα περασμένη, μου παρουσιάστηκε πρώτη 

φορά με άλλη υπόσταση η λέξη


κι έτσι κλέβω λέξεις και εικόνες από το χάος
που φωνοποιείται και δες
επαναλαμβάνεται η σκηνή της δημιουργίας
Το πρώτο υλικό είναι ουσία κοσμική,
που την πλησιάζω σαν ανοίξει μια καταπακτή
Όπως όταν είσαι με πύραυλο και βγαίνεις με τον ομφάλιο λώρο χαλαρό
Αιωρείσαι στο διάστημα και φέρνεις πίσω φωτεινά αποσπάσματα
κάποτε είναι σκοτεινά
από του πλοίου το άλλο μέρος
 
I must attain my responsible age
 
Άλλος οδηγός της εμπειρίας είναι
Η ΚΙΝΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ
ή ΣΤΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΧΗΜΑ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΕΙΣ…
 
μπαίνεις σε μια μάζα διάφανη ηλεκτρική
και κινείσαι με το ραντάρ του υπνοβάτη
Τα πράγματα που θα ονομάσεις 
βγάζουν ήχους διάφορης έντασης
και χρώματος
που σε οδηγούν
να κυκλοφορείς
μέσα τους
σαν σε τοπίο
όλοι οι διαφορετικής τάξης ήχοι γίνονται μουντοί
τους έπνιξε το χιόνι…
 
Κινείσαι ακολουθώντας μ’ εμπιστοσύνη τις φωνές
Πλησιάζεις άλλοτε ή απομακρύνεσαι
Όπως κάποιοι άλλοι ανιχνεύουν μέταλλα
Κι όταν το σήμα εξασθενίζει
φεύγουνε για αλλού

Κι όπου καλεί σκύβουν κι αρμέγουν……

 
Διαύγεια και βεβαιότητα όπου ξαναγεννιούνται οι 

λέξεις

δεν κάνει να βιαστείς

μα ούτε να αποξεχαστείς θαυμάζοντας την ύλη
που ολοένα αλλάζει
Πρέπει να σώσεις τις λέξεις που καλούν
εσένα μόνο
και το μυστικό ραντάρ που κρύβεις.
Κινείσαι αργά προσεκτικά
μήπως ξεφύγεις από την αρμονία αυτής της κίνησης
της δίχως φόβο
Γιατί να φοβηθείς;
Αφού είναι μέσα σου κι έξω σου το ίδιο
αφού είσαι μόνος
μα τίποτα δεν σε χωρίζει
νιω-θεις να αναπνέεις από παντού
 
Αυτή η ύλη είσαι εσύ
κι εσύ της μοιάζεις
Αυτό το σώμα σου είναι διάφανο
δεν έχει πόνο
Αυτό το επίπεδο που άγγιξες
σ’ ελευθερώνει.