Παρεμβάσεις στο Σχολείο.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
ένας / μία γονέας παιδιού της Α΄ τάξης παθαίνει συχνά πολιτισμικό σοκ διαβαίνοντας την πόρτα του Δημοτικού (έπεται του Γυμνασίου και ούτω καθ' εξής).
Επιθυμεί για το παιδί του το καλύτερο, δικαίως.
Το καλύτερο είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων στο μυαλό του νέου γονέα:

• των γνώσεων περί σχολικών κτιρίων, 
• της πληροφόρησης περί του συγκεκριμένου κτιρίου (κινήσεις της σχολικής μονάδας, προτάσεις δασκάλων - γονέων, προθέσεις φορέων κλπ),
• των προσδοκιών που έχει προσωπικά από τη σχολική μονάδα για θέματα:

1. καθαριότητας
2. ασφάλειας
3. αισθητικών παρεμβάσεων
4. υποδομών,

• της άποψης που έχει περί επικοινωνίας, διαπραγμάτευσης, κοινωνικής συνοχής, κοινωνικής συμμετοχής, συνεργασιών,
• της προσλαμβάνουσας που έχει διαμορφώσει ως άτομο και ως κοινωνικό ον,
• της ταυτότητας και του μορφωτικού επιπέδου, καθώς και της εξειδίκευσής του. 

Προφανώς υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, αναφερθήκαμε στους πρωτεύοντες.

Συνεχίζουμε λοιπόν:

Οι γονείς παιδιών μεγαλύτερων τάξεων έχουν εξοικιωθεί με την πραγματικότητα του Σχολείου και διαμορφώνουν προτάσεις και δράσεις ανάλογα. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να συμμετέχουν στο Σύλλογο Γονέων ενός Σχολείου γονείς παιδιών μικρών ΚΑΙ μεγαλύτερων τάξεων.

Δεν είναι καλό να δρα αυτοβούλως ένας γονιός μονάχος του. Τα ωφέλη σ' ένα σχολείο επιμμερίζονται ισότιμα σε όλα τα παιδιά. Αυτό που είναι καλό για το δικό μου παιδί πρέπει να είναι καλό και για τ' άλλα. Και το καλό δεν είναι αυτονόητο. Είναι αποτέλεσμα γνωριμίας, επικοινωνίας, διαλόγου και ομόψυχων δράσεων. 

Αυτό που βλέπουμε, βέβαια, είναι ότι - συνήθως - λίγοι γονείς "τρέχουν" στους Συλλόγους Γονέων. Αυτή όμως είναι ανέκαθεν μια κοινωνική πραγματικότητα, έτσι κι αλλιώς.

Κοινωνική πραγματικότητα σημαίνει και κάτι ακόμη: σε μια κοινωνία υπάρχουν οι πάντες και καλούνται να συμβιώσουν οι πάντες: πτυχιούχοι και απόφοιτοι δημοτικού, τρελλαμένοι και ισορροπημένοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, άντρες και γυναίκες κλπ κλπ. 

Αν ήμασταν πίνακας ζωγραφικής, δεν θα ήμασταν ζωγραφισμένοι από τον Μποτιτσέλλι
αλλά από τον Ιερώνυμο Μπος.    
               

Που πάει να πει ότι καλούμαστε να ισορροπούμε, και η ισορροπία είναι πεδίο κατάκτησης στον πόλεμο της συμβίωσης. Κανείς και καμιά μας δεν είναι τέλειος. Προσπαθούμε διαρκώς, μαθαίνουμε διαρκώς. 

Αν ένας γονιός θέλει να ρίξει έναν τοίχο στο Σχολείο γιατί πιστεύει ότι δεν είναι σωστά χτισμένος, οφείλει - αν μη τι άλλο - να έρθει στο Σύλλογο Γονέων, να επιδιώξει το διάλογο που λέγαμε, να καθίσει σ' ένα τραπέζι επικοινωνίας και επιχειρηματολογίας με τη Διεύθυνση και τους Δασκάλους και - εφόσον προκύψει αποτέλεσμα - να προχωρήσουν όλοι μαζί στο αίτημα. Εννοείται ότι το γκρέμισμα του τοίχου είναι ένα παράδειγμα, που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα (ευτυχώς).

Επιπλέον, το Σχολείο έχει τον κώδικά του. Η αποκωδικοπίηση γίνεται με μαθητεία. Κάθε γονιός πρέπει να μαθητεύσει (κοντά σε άλλους γονείς και δασκάλους) μέχρι να αποφοιτήσει, μέχρι - δηλαδή - να μπορέσει να διαχειριστεί ικανά όλους τους συμμετέχοντες, κουτσούς - στραβούς, και όλες τις καταστάσεις, καλές - κακές. Στόχος: να πάρει ένα καλό "απολυτήριο", να έχει εξασφαλίσει μια χρήσιμη εμπειρία συνεργασίας, χωρίς να έχει κάνει εκπτώσεις σε βασικές αρχές όπως: ισότητα, ομορφιά, καλή καρδιά, ανιδιοτέλεια, υπέρβαση προσωπικών, γενναιοδωρία.

Αν ο καθένας ή η  καθεμιά μας έμενε προσηλωμένος σ' αυτό και μόνο σ' αυτό που έχει στο δικό του μυαλό, τότε και πίκρες θα δημιουργούνταν και παρεξηγήσεις θα γίνονταν και προκοπή δε θα υπήρχε. Ο πύργος της Βαβέλ κατέρρευσε από την αλαζονία, την πολυγλωσσία και την έλλειψη ερμηνευτή και πνευματικότητας. 

Καλούμαστε να ερμηνεύσουμε και να αμβλύνουμε, όχι από μετριοπάθεια, αλλά από ενδιαφέρον για τον πλησίον. Πλησίον είμαστε οι γονείς, οι δάσκαλοι, τα παιδιά. Με κοινούς στόχους, που χρειάζονται ερμηνεία, πολλές φορές, ακατάπαυστα, για να μη χάνουμε το δρόμο σε εκτροπές.

Καλούμαστε ως αλεξικέραυνα, διότι είμαστε σύμμαχοι, αλλά χρειάζεται να μας επαναφέρει η δυνατότητα της ερμηνείας, που λέγαμε.... Κι όταν κάτι είναι επιτυχές, δεν είναι κακό να το συνεχίζουμε, γλιτώνουμε κόπο! Φανταστείτε, δε χρειάζεται να ξεκινάει κάθε χρόνο ένας νέος Κολόμβος, ανακαλύφθηκε η Αμερική! 

Rene Magritte

Ας θυμηθούμε τον ποιητή και ζωγράφο Ανρί Μισώ: "Δείτε τι έκανα, δείτε πώς το έκανα, σας συμβουλεύω να το δοκιμάσετε κι εσείς γιατί αξίζει τον κόπο". Αυτή η γενναιοδωρία ας μας χρησιμεύσει.